Tarife Garantisi (feed-in tariff - “FIT”), son yirmi yıl süresinde Avrupa’da tartışmalı bir devlet politikası halini almış; İspanya, İtalya ve Çek Cumhuriyeti’ne karşı önemli sayıda yatırım tahkimi davaları açılmasına sebep olmuştur. 1994 Enerji Şartı Anlaşması’nın (“EŞA”) uygulanmasını gözlemleyen Enerji Şartı Sekretaryası’nın deyişiyle, Avrupa Birliği (“AB”) üyesi devletlere karşı yabancı yatırımcıların iddiaları “yenilenebilir enerji sektörünü etkileyen yasal reformlardan” kaynaklanmaktadır. Ancak, AB yenilenebilir enerji sektöründeki düzenleyici reformlar, bu yatırım tahkimi davalarının karmaşık ve çok yönlü niteliğinin yalnızca bir yönüne ilişkindir. Avrupa Komisyonu, bu tahkim davalarına yalnızca amici olarak müdahale etmekle kalmayıp aynı zamanda Avrupa Birliği’nin İşleyişi Hakkında Anlaşma (Treaty on the Functioning of the European Union – “TFEU’nun” 344. ve 267. Maddelerinde düzenlenen doğrudan yabancı yatırım (foreign direct investment – “FDI”) hakkında karar alma tekelini koruma teşebbüsüyle oldukça agresif bir strateji de izlemiştir. Bu makale, ‘FIT davalarındaki’ son gelişmeleri tartışmakta; İspanya, İtalya ve Çek Cumhuriyeti’ne karşı EŞA ve çeşitli ikili yatırım anlaşmaları (bilateral investment treaty - “BIT”) altında açılan ve 2019 yılında sonuçlanan yatırım tahkimi davalarını değerlendirmektedir.